Η «σχεδία» της αχρήματης κοινωνίας

Υπερασπιζόμαστε την ιδιωτικότητά μας σε μία κοινωνία χωρίς μετρητά, 

στεκόμαστε εμπόδιο στη λεηλασία της άμμου, σπέρνουμε τους σπόρους της ανατροπής, 

παίζουμε ποδόσφαιρο στους δρόμους της πρωτοπορίας, ανακαλύπτουμε τις ρίζες της κίνησης, 

ζούμε τις μικρές στιγμές μιας μεγάλης ζωής, επιστρέφουμε στα πρώτα χρόνια της νιότης μας, 

αντιστεκόμαστε στην καταχρηστική βία της ένστολης εξουσίας.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Ιουνίου 2018 (τεύχος #60). 

Από την Τετάρτη 30 Μαΐου στους δρόμους της πόλης

Λίγα λόγια ακόμη για το νέο τεύχος:

H εξαφάνιση των μετρητών μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, 

αλλά ενισχύει τον κοινωνικό αποκλεισμό των πιο ευάλωτων και απειλεί την προσωπική μας 

ελευθερία. «Τα μετρητά μάς εξασφαλίζουν τα τελευταία ψήγματα ελευθερίας και 

ιδιωτικότητας που μας έχουν απομείνει. Περιορίζουν τη στέρηση των δικαιωμάτων μας, 

τον έλεγχο και την παρακολούθηση από το κράτος και τις μυστικές του υπηρεσίες, τον 

τραπεζικό τομέα και τους συλλογείς προσωπικών δεδομένων από τον κλάδο της πληροφορικής», 

σημειώνει στη «σχεδία» ο συγγραφέας και οικονομολόγος Νόρμπερτ Χέρινγκ. 

Το φάκελο της μετάβασης, διεθνώς, προς μία αχρήματη κοινωνία ανοίγει η «σχεδία» 

στο ρεπορτάζ με τίτλο «Στερνό αντίο στην ιδιωτικότητα».

«Παράκτιοι χρυσοθήρες». Η υπέρμετρη εξόρυξη της άμμου έχει οδηγήσει, παγκοσμίως, 

τον πολύτιμο φυσικό πόρο στα πρόθυρα της εξάντλησης, με ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές 

και κοινωνικές συνέπειες. Χαρακτηριστικά, στην Ινδονησία, η απληστία των αμμορύχων 

οδήγησε στην πλήρη εξαφάνιση από το χάρτη 25 νησιών, ενώ, στην Ινδία, η μαφία της 

άμμου έχει εξελιχθεί στη σημαντικότερη εγκληματική οργάνωση της χώρας, 

πραγματοποιώντας αμμοληψίες σε 8.000 σημεία του ασιατικού κράτους.

«Οι σπόροι της ανατροπής». Ο νομπελίστας οικονομολόγος Μοχάμεντ Γιουνούς, 

που μέσα από το πρωτοποριακό κίνημα της μικροπίστωσης απεγκλώβισε εκατομμύρια 

ανθρώπους από τη φτώχεια, αμφισβητεί το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα, 

μας καλεί να αναστοχαστούμε την έννοια του «ατομικού συμφέροντος» και φιλοδοξεί 

να οικοδομήσει έναν κόσμο με μηδενική ανεργία. «Η φιλανθρωπία δεν λύνει το πρόβλημα 

της φτώχειας, απλώς το συντηρεί, χωρίς να το αφήνει να επιδεινωθεί. Η εξάλειψη της 

φτώχειας είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να κρατάς τους ανθρώπους ζωντανούς», 

επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του.

«Στους δρόμους της πρωτοπορίας». Ενώ η Ρωσία ζει σε ρυθμούς Μουντιάλ, 

μια χούφτα ανθρώπων από μια καλλιτεχνική κολλεκτίβα επιμένει στον δικό της αγώνα 

να υποστηρίξει τους πιο φτωχούς της Αγίας Πετρούπολης. «Θα παραμείνουμε στο πλευρό 

μέχρι και του τελευταίου πωλητή και θα συνεχίσουμε να βγάζουμε το περιοδικό ακόμα και 

αν δεν μας έχει μείνει πάρα μόνο ένας πωλητής», υπογραμμίζει ο αρχισυντάκτης του ρώσικου 

περιοδικού δρόμου Αρκάντι Τιουρίν.

«Η ζωή στη σφαίρα του μηδενός». Ένας από τους εμπνευστές της εκστρατείας ενάντια στην 

αστυνομική βία στις ΗΠΑ υπενθυμίζει το αυτονόητο ότι και οι ζωές των μαύρων έχουν αξία, 

διατρανώνοντας την πίστη του ότι η ολοκληρωτική εξάλειψη των θυμάτων από τα 

πυρά ενστόλων κάθε άλλο παρά ουτοπική είναι. «Πιστεύουμε βαθιά ότι θα μπορούσαμε 

να καταφέρουμε να ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο η αστυνομία δεν θα σκοτώνει ανθρώπους», 

σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του ο αμερικανός ακτιβιστής Ντιρέι Μακίσον.

«Το πάτημα είναι η αρχή». Οι συντελεστές μιας πρωτοποριακής παράστασης χορού 

μας καλούν να χτίσουμε μια νέα πόλη με τα υλικά της συνύπαρξης, να ανακαλύψουμε 

τις ρίζες της κίνησης, αλλά και να ξανασυνδεθούμε με ένα κομμάτι του εαυτού μας. 

«Σε μία κοινωνία που υποδέχεται ανθρώπους που ξεριζώνονται από τον τόπο τους, 

ο χορός ίσως είναι το μοναδικό μέσο επικοινωνίας με τον άλλο», επισημαίνει η 

Θένια Αντωνιάδου, στη συνέντευξη της ομάδας χορού Creo στη «σχεδία», 

με αφορμή τις «Βορεάδες».

«Μικρές στιγμές μιας μεγάλης ζωής». Μια κουβέντα στο πόστο που παρερμηνεύθηκε 

στάθηκε η αφορμή για έναν πωλητή της «σχεδίας» να αναστοχαστεί τον καθημερινό του αγώνα 

και τη σχέση στοργής με τον κόσμο. «Ήρθαν στη μνήμη μου ανεπανάληπτες στιγμές της 

ζωής μου που βίωσα με το “περιοδικάκι” στο χέρι τα τέσσερα τελευταία χρόνια. 

Το υπνωτήριο του δήμου, η πρώτη συνάντηση με τη “σχεδία”, το κλειδί στην πόρτα 

όταν σε λίγους μήνες μπόρεσα και πάλι να νοικιάσω ένα δωμάτιο, η επαφή με τους 

ανθρώπους της πόλης μας που με βοήθησαν να ενταχθώ και πάλι στον κοινωνικό ιστό», 

διηγείται ο κ. Νίκος Κωνσταντίνου.

Τα αμπάρια της «σχεδίας» γέμισαν με εργαστήρια επαναχρησιμοποίησης χαρτιού, 

αλλά και κόμικς, εκθέσεις φωτογραφίας, γελοιογραφίας και, φυσικά, πολλές κουβέντες 

μεταξύ όλων εκείνων που συνθέτουν το περιοδικό: πωλητών, αναγνωστών και υποστηρικτών, 

όταν και κατέπλευσε για το λιμάνι του Μουσείου Μπενάκη, όπου και προσάραξε την 

Κυριακή 20 Μαΐου, στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων.

«Οδηγήθηκα σε μια κάθαρση. Θυμήθηκα τον παλιό μου ονειροπόλο εαυτό, 

τι σημαίνει να κάνεις όνειρα. Εξάλλου και η “σχεδία” δεν είναι ένα όνειρο για έναν 

καινούριο κόσμο;», μας εκμυστηρεύτηκε η Αναστασία, που συμμετείχε στο εργαστήρι 

δημιουργικής γραφής και κόμικς. Είναι την υποδοχή από το Μουσείο Μπενάκη της 

«σχεδίας» της αλληλεγγύης και της εποικοδομητικής δημοσιογραφίας και, βεβαίως, 

του νέου μας κοινωνικού και περιβαλλοντικού προγράμματος «σχεδία αρτ» που 

περιγράφουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Στα χρόνια της πρώτης νιότης».

Ακόμη, αποχαιρετούμε έναν δικό μας άνθρωπο που φοράει πια το γιλέκο των αγγέλων, 

μαθαίνουμε να παίζουμε ρεμπέτικα στις γειτονιές του Πειραιά, οι Τάκης Σαρρής και 

Μίνα Σαρρή, συνοδοιπόροι στη ζωή και το κουκλοθέατρο, αφηγούνται στιγμές της 

κοινής τους διαδρομής. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος μάς μεταφέρει σε μία φάρσα 

στα γαλλικά φοιτητικά έδρανα. Ο Γιώργος Μπαζίνας εξηγεί γιατί η συμβατική πραγματικότητα 

των κατά συνθήκη ψευδών είναι πολύ καλύτερη και, κυρίως, ασφαλέστερη για την 

καθημερινή επιβίωση. Οι φακός του Δημήτρη Θεοδόση καταγράφει στιγμιότυπα του 

ποδοσφαίρου των από κάτω. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα μεζεδοπωλείο σε μια παραδοσιακή 

γειτονιά της Αθήνας, όπου ο ιδιοκτήτης βρήκε το δικό του λιμάνι μετά από περιπλάνηση 

ανά την Ελλάδα και δοκιμάζουμε κεμπάπ από έναν Κούρδο που, από τα φτωχά 

παιδικά του χρόνια στην πατρίδα του και τα ξενοδοχεία της Αττάλειας, θα βρεθεί σεφ 

σε αθηναϊκά εστιατόρια. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό 

ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #60 της «σχεδίας» (Ιούνιος 2018), 

που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 30 Μαΐου 2018.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, 

δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά 

και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί 

προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι 

που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον 

πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την 

ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00 ευρώ), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) 

αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 1,50€, 

για τον άνθρωπο-διανομέα, 0,65€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%) και 

0,56€ ΕΦΚΑ (26,95%).

«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 

1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων 

του Δρόμου (International Network of Street Papers - INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. 

Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!

http://www.shedia.gr/

πηγή: Shedia