μήτε που οι θάλασσες που κολυμπούσαμε μας έπνιξαν,
όταν γυρεύαμε να σωθούμε,
ήταν που καίγαμε και πνίγαμε για χρόνια το νόμιμο
και που λεηλατούσαμε αιώνες την ηθική.
Κάναμε τέχνη με τον πόνο και τον θάνατο,
τραγούδια με τη σάρκα και την ηδονή,
καθένας μας
μια παλέτα σκοτεινή στον καμβά της ανθρωπότητας,
ένα μινόρε που δεν ξέρει άλλο τίποτα παρά τη λύπη του.
Οι μέρες πέρναγαν σαν τα μπαλόνια,
κάποιος τις φούσκωνε όπως και τα μυαλά των ανθρώπων,
ήταν επόμενο να σκάσει ετούτη η τραγωδία
πάνω απ’ τα κεφάλιά μας.
Κι εκεί που έπρεπε να αδελφωθούμε
στα αποκαΐδια και την απώλεια
ανακαλύψαμε τον τρόπο
με το ψωμί της νέμεσης
να ταΐσουμε κι άλλο τα τέρατα
σαν να΄πρεπε ξανά να χρωματίσουμε με την ερμηνεία μας
την αλήθεια.
Αυθαιρετήσαμε κύριοι,
τόσα στρέμματα φως
κι εμείς δρεπανοφόροι στήσαμε
της νύχτας το μνημείο.
© 2018 | Αθανασία Γιασουμή
