"Γνώρισα τον Στέλιο Βαμβακάρη από τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Ο Παύλος (γίναμε φίλοι στη Βαρκελώνη, στην Μπιενάλε του 1985 - εκείνος με τους
ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ του κι εγώ μέλος της unplugged μπάντας του Παπάζογλου) αγαπούσε πολύ
το λαϊκό τραγούδι και ξεχωριστά το Ρεμπέτικο. Όνειρό του ήταν να συνδέσει την λατρεία του για
τον ηλεκτρικό ήχο και τα μπλουζ με την αδρή, "τσεκουράτη", συνταρακτική ηχητική και
στιχουργική μέθεξη των λαϊκών τραγουδιών. Η γνωριμία μας τον οδήγησε στο τότε studio Tracks,
που είχαμε φτιάξει στο Νέο Ψυχικό ο Φραγκίσκος Σοφτάς ("Πάτσος" για τους φίλους),
ο Γιώργος Καρυώτης (ο γνωστός, εξαίρετος, ενεργός ηχολήπτης) κι εγώ.
Ο Παύλος έφερε μαζί του δυο τρομερούς τύπους - τον διανοούμενο, στιχουργό,
κειμενογράφο και "ταξιδευτή του Βίου" Πάνο Ηλιόπουλο και τον λαμπρό δεξιοτέχνη του
μπουζουκιού, παιδί-μάλαμα, με χιούμορ και τρυφερότητα, τον Στέλιο Βαμβακάρη,
γιο (και άξιο επίγονο) του μεγάλου Μάρκου. Μαζί, ο Σιδηρόπουλος, ο Ηλιόπουλος
κι ο Στέλιος γράψανε τα τραγούδια του δίσκου "Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ" και
δώσανε στην παρέα τους ένα γκρουπίστικο όνομα: ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ.
Μόνη ουσιαστική παραβατικότητα της παρέας υπήρξε η υψηλή ευαισθησία,
η επιμονή στην αναζήτηση ενός αυθεντικού όσο και φρέσκου ήχου,
η ειλικρινής καταγραφή όλων των αντιφάσεων αλλά και των συνδέσεων ανάμεσα
σε δύο κορυφαία ήδη λαϊκής μουσικής έκφρασης, το ΜΠΛΟΥΖ και το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ.
Σημαντική υπήρξε στην περιπέτεια της ηχογράφησης (αλλά και της διαμόρφωσης
του ήχου γενικά) η συμμετοχή του Νίκου Γκίνη (leader μιας πολύ καλής ροκ μπάντας
της εποχής, με το όνομα ΣΥΝΔΡΟΜΟ). Τελικά όμως ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ γίναμε
κι όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές του δίσκου: Νίκος Γκίνης, Περικλής Χαρβάς,
Δέσποινα Γλέζου, Θανάσης Γκαϊφύλιας, Πάνος Σαββόπουλος, Γιώργος Ανδρέου.
Και φυσικά ο κεντρικός εκπρόσωπος, ο πρεσβευτής της άλλης όχθης,
ο συνομιλητής του Στέλιου Βαμβακάρη - the one and only Louisiana Red.
Δεν ξέρω αν τέτοιοι δίσκοι (που επιχειρούν από καρδιάς υπακοή στις
Σολωμικές ρήσεις περί "αρετής και τόλμης", περί "είδους μεικτού και νομίμου")
συνεχίζουν να έχουν λόγο ύπαρξης και έκδοσης στο σημερινό βομβαρδισμένο τοπίο
της ελληνικής δισκογραφίας. Θέλω να πιστεύω πως ναι: Μόνο από την Φαντασία,
τον Ρομαντισμό, την παράβαση κάθε είδους κλισέ και την δημιουργική αλληλεπίδραση
διαφορετικών λαμπρών Ήχων του Παγκόσμιου Χωριού μπορεί να προκύψει
ένα αξιόλογο, ανθεκτικό τραγούδι. Ο Στέλιος Βαμβακάρης έζησε, έπαιξε μουσική,
δημιούργησε και συμμετείχε όντας πάντα ένας Ρομαντικός Παραβάτης.
Του το χρωστάμε.." _ Γιώργος Ανδρέου
(πηγή: fb)
